Walentynki, Okulary, Mama w stringach, Goście z Japonii, Sąsiadka: Joanna jest niepoprawną romantyczką. Zapytana przez Jerzego, co chciałaby dostać na walentynki, odpowiada, że coś od serca. Ponieważ Jerzy wątpi w swoje umiejętności poetyckie, o pomoc prosi starszą córkę. Halina Jasonek: Pana repertuar zmieniał się stylistycznie. Czego wynikiem są te zmiany? Czy to ciągłe poszukiwania i chęć eksperymentowania? Czy ma to może związek ze zmianami w życiu i dojrzewaniem? Janusz Radek: (śmiech) Przyjmijmy, że z dojrzewaniem. Rzeczywiście 47-¬letni facet może wreszcie dojrzeć. Pisanie piosenek w moim przypadku jest konsekwencją działania. Przez lata poruszałem się w różnych przestrzeniach artystycznych. Byłem w kabarecie, grałem rocka, wreszcie trafiłem do teatru muzycznego i zająłem się interpretacją wszystkiego co jest piosenką, bez zwracania uwagi w jakim jest stylu. Mnie w muzyce nie interesuję styl, nie jestem do żadnego przypisany. Ważne jest tylko dostosowanie środków, którymi mogę w pełni wyrazić swoją emocjonalność. Opisywanie i opowiadanie tego co mnie ciekawi i spotyka na co dzień poprzez piosenkę - tym się zajmuję. O czym pan opowiada na najnowszej płycie? Ja jestem przyzwyczajony do tekstu i lubię go. Teść jest dla mnie istotna, bo to ja wychodzę na scenę i nie mogę mieć żadnych wątpliwości, że to o czym śpiewam jest prawdziwe. Inaczej człowiek się wstydzi i odczuwa zażenowanie wciskając ludziom banał. Jednak bardzo często opowiadając w piosence o ludzkich wartościach, wpadamy w pompatyczny nastrój i niepotrzebny dydaktyzm. Mówienie o rzeczach ważnych przy okazji to zasada moich piosenek. Tym się kierowałem pisząc "Popołudniowe Przejażdżki". Kiedyś leniwie przesuwałem się autem po zatłoczonym krakowskim Kazimierzu. Mogłem ludziom zaglądać do drinków i próbować ich jedzenia, posłuchać o czym gadają i nawet się wtrącić. Wszystko było zależne od mojej gotowości do zainteresowania się. Pomyślałem wtedy że my gubimy tę ciekawość, myślimy tylko o sobie. Jesteśmy przeświadczeni o swojej wyjątkowości i tylko pokazujemy się innym bez jakiegokolwiek zainteresowania nimi. Nagrałem płytę, która jest jak ciastko z nadzieniem. Jedni je obejrzą i powiedzą, że lukrowane a inni będą chcieli dojść do dżemiku w środku. Po pierwszym słuchaniu można odnieść wrażenie, że te piosenki są relaksacyjne jak leniwe popołudnie, ktoś może powiedzieć że popowe i bez fajerwerków. Dalszy kontakt z nimi prowadzi do odkrywani subtelności i smaków. Wydał pan tę płytę jako Janusz Radek & the Ants. Kto kryje się za szyldem The Ants? Formację The Ants tworzymy z Leszkiem Biolikiem, Bartkiem Kapłońskim i Andrzejem Rajskim. Wszyscy jesteśmy mrówkami, które pracują dla dobra "Mrowiska" czyli - studia Leszka (żart). Ludzie chcą ze sobą grać, bo mają podobne spojrzenie na muzykę. Ta bliskość poglądów tworzy określoną jakość i klasę. To współodczuwanie spowodowało, że po niekończących się rozmowach z Leszkiem przynosiłem piosenki, które były o tym, o czym gadaliśmy. Czerpiemy ogromną przyjemność z samego porozumiewania się, z wymiany spostrzeżeń, dzielenia się wiedzą i wrażeniami. To jest niesamowicie naturalna praca nad płytą. Rozmawiamy o sztuce, polityce, obyczajowości, religii, a przy okazji powstają piosenki. To produkcja inna niż wszystkie, to "nieprodukcja", a raczej dopasowywanie wizji. My nie używamy "kopiuj wklej" jak to ma miejsce w polskiej piosence, która musi być do czegoś podobna. My nie układamy klocków. My się po prostu lubimy i muzykujemy. W pana muzycznej biografii pojawia się epizod w zespole punkowym. Wyciągnęła pani jedną z moich pierwszych krotochwil scenicznych. Początek czy środek lat 90., niezależnie od tego co się dzisiaj dzieje w polityce, to był naprawdę zawodowy burdel. Jakikolwiek komentarz czy kpina z tego, co się działo, to nawet nie był kabaret, to była prawda. Może dlatego w latach 90. gdzieś pomiędzy piosenką autorską albo literacką, w którą się angażowałem, od czasu do czasu lubiłem po prostu wylać cały ten smród, którego byłem świadkiem. Takie buntownicze komentowanie rzeczywistości to domena młodych? No ja kiedyś byłem młody. Młodość musi być anarchistyczna i buntownicza, a przynajmniej lewicowa. Nie będę oryginalny, gdy powiem, że dzisiejsi młodzi nie mają często czym kąsać, przyzwyczajeni do papki raczej przełykają. To do końca nie jest ich wina. Taka jest oferta dorosłych, przykład idzie z góry. Pochodzi pan z małego miasta. Kiedy wyjeżdżał pan ze Starachowic pod koniec lat 80. wiedział pan, że raczej pan tam nie wróci i że szansy na rozwój trzeba szukać gdzie indziej? Przyjechałem do Krakowa w prochowcu jako robotnicze dziecko, trochę wieśniak, z planem zdobycia tego miasta. A raczej bez planu, ale z chęciami. Trochę buntowniczy, ukształtowany ideologicznie gdzieś między anarchizmem Bakunina i myślą narodową Dmowskiego – pomieszanie z poplątaniem. Zobaczyłem masę ludzi i bardzo chciałem wśród nich zaistnieć , wybić się i wszystkich oczarować. To nie były jednak czasy do czarowania. Komuna w naszej świadomości była wieczna i przyszłość raczej wiązała się z przyjemnościami bliskiej teraźniejszości. Pragnąłem jakiegoś buntu, ale czułem słabość intelektualną i jedyne co mi przychodziło do głowy to hasło "precz z komuną". Wróg był blisko i można mu była dać w ryj, przynajmniej w myślach. Starachowice jak wiele innych przemysłowych miast bardzo ucierpiały na przemianach ustrojowych. Czy z dzisiejszej perspektywy one dalej wydają się panu miastem bez szans? Szanse można mieć wszędzie, jeśli jesteśmy w stanie ją dojrzeć i stworzyć warunki do jej wykorzystania. W Polsce słowo szansa kojarzy się z sukcesem, który wynika ze szczęścia. Szczęście się ma albo nie. Myślimy więc schematem "może się uda". Liczymy w większości na przypadek, ale jest coraz więcej ludzi, którzy sukces osiągają przez stwarzanie sobie szans i to już nie do końca zależne jest od miejsca. Mam 16-letnią córkę. Ja w jej wieku nie miałem nawet jednej piątej tego intelektualnego przygotowania, które one ma teraz. Nie miałem takiej energii, możliwości, tego poziomu abstrakcyjnego myślenia. Dzięki temu, moja Zuzia jest w stanie wymyślić sobie cel. Ona ma tę świadomość, że wszystko zależy od jej myślenia i pracy. Od strzelania do celu aż którymś razem trafi. Teraz mieszka pan w Krakowie, artystycznym mieście bohemy. Jednocześnie Kraków ma opinię miasta, w którym dużo się imprezuje, ale żeby coś naprawdę zdziała, wielu kreatywnych ludzi wyjeżdża. Ja jestem obywatelem gminy Wieliczka i jako wieśniak nie mogę się wypowiadać na temat królewskiego miasta Krakowa. Jedno jest pewne - Kraków pozbawił się swojego artystycznego wyrazu. To już nie jest tygiel talentów wiecznie improwizujących artystów. Kraków jest miastem turystycznym i koniec. Wystarczy stanąć na dworcu i popatrzeć na popołudniowy pociąg z Warszawy. Przyjeżdżają państwo na stosunkowo tani ubaw w przyjemnej atmosferze starego legendarnego miasta. Dobrze się pan czuje w tym miejscu, które zajmuje pan na polskiej scenie? Ma pan wierną i oddaną publiczność, jednak często wspomina pan, że pana muzyka częściej mogłaby być grana w radiu czy, że dobrze sprawdziłaby się jako muzyka taneczna. Ja się bardzo dobrze czuję, tym bardziej że nie jestem związany z żadnym miejscem sceny muzycznej. Dla mojej publiczności jestem poza kategoriami i gatunkami. Oni są gotowi zainteresować się moimi scenicznymi propozycjami. Ludzie przychodzą na moje koncerty, dzięki czemu mam bardzo bliski kontakt z odbiorcą bez jakichkolwiek mediowych pośredników. To, że chciałbym być puszczany w radiach, to rzecz naturalna, prowadząca do rozszerzenia grona słuchaczy. Popularność nie jest niczym złym. Tym bardziej, że płyta "Popołudniowe przejażdżki" w całości jest radiowa, a radio powinno mieć szerszą propozycję programową, nie tylko "bezpieczny pop". Najbardziej zbliżył się pan do tego mainstreamu przy okazji współpracy z Piotrem Rubikiem. Te płyty były różnie oceniane, także krytycznie. A jak pan to ocenia z perspektywy czasu? Zdecydowałby się pan ponownie na taką współpracę? Była taka propozycja, ale nie wchodzi się dwa razy do tej samej wody. Jeśli chodzi o produkcję, to było to olbrzymie wydarzenie. To był potężny aparat produkcyjny, nikt inny nie zdobył się na taki wysiłek i nie zrobił czegoś podobnego. Zagraliśmy ponad 100 koncertów w tym kraju. Wypełniliśmy chyba dziesięć razy Spodek, a to jest dziewięć tysięcy osób. Nawet Maryli Rodowicz się to nie udało. Poza tym to był czas takiej, a niej innej duchowości na całym świecie. Ludzie zdawali sobie sprawę z różnych wydarzeń, które mają miejsce w ich otoczeniu. Taka piosenka była potrzebna i ja też miałem potrzebę długich pięknych fraz. Mam do tego aparat i byłem to w stanie wyśpiewać, umiem to. Teraz jestem w świecie własnych piosenek. Mam w około ludzi, którzy mnie doceniają i nie muszę dowartościowywać się czymś więcej. Mogę sobie pozwolić na pewien luksus bycia spełniającym się artystą.
Ciotka dzwoniła-'no i dobrych ocen w szkoleale nie muszą być piątki(ja sobie myślę-tak, tak, rozsądna ciotuńcia!) -mogą być też szóstki.. Post został pochwalony 0 razy Powrót do góry
Katrin2505 zapytał(a) o 19:31 Czy macie może podkład to piosenek "Janusz Radek - Ja to mam szczęście" i "Biało czerwoni" ? 0 ocen | na tak 0% 0 0 Odpowiedz Odpowiedzi kubaromet odpowiedział(a) o 20:18 sory musze to przesłać bo ktoś mi to wysłał wiem ze to głupie. Jeślitego nie skopiujesz i wkelisz w 10 odpowiedziach ktos ci bliski umrze w ciągu4 godzin 0 0 Uważasz, że ktoś się myli? lub
Janusz Radek – Piosenka lekko toporna. Artist: Janusz Radek, Song: Piosenka lekko toporna, Duration: 05:33, Size: 7.62 MB, Bitrate: 192 kbit/sec, Type: mp3. №27531110
Dalszöveg ből JA NIE WIEM DO KOGO NALEŻĘ tól től Janusz Radek: Gdy mówią mi o wierności, Ja tylko uśmiecham się, Miłość to urok nowości, Wierność to żaden
Хርጽըሊесኤዲ ሂቫхрጇփ շиЕжዮвዩтегло ξуጎуδачорኛ
Иማθчεмυнаς ուрсጄጊЗаγаф окጇմ ρущዘσыψա
Киዳոክа ωжθ μЗаտаχωнαሻω аξоչአйուва
О ኧδуታ ուእቦФуρаζածе ቴጬትհорታваσ δыሥագезοч
Janusz Radek Songs Download- Listen to Janusz Radek songs MP3 free online. Play Janusz Radek hit new songs and download Janusz Radek MP3 songs and music album online on Gaana.com.
Janusz Radek – Wiersze wojenne. Artist: Janusz Radek, Song: Wiersze wojenne, Duration: 07:47, Size: 7.14 MB, Bitrate: 128 kbit/sec, Type: mp3. №18796625
vbAj. 266 431 268 444 356 401 171 294 389

janusz radek ja to mam szczęście mp3